- 250 gram włoszczyzny
- 200 gram ryżu ( 2 saszetki )
- 150 gram szczawiu
- 20 gram masła lub margaryny
- 30 gram mąki
- 250 gram mleka
- 2 kostki rosołu wołowego
- 25 gram żółtka jaj ( 2 surowe żółtka )
- 4 siekane łyżki natki selera
Wersja I; Z bulionu, wody oraz oczyszczonej i poszykowanej włoszczyzny oraz tłuszczu sporządzić wywar. Dodać do zupy ryż i gotować 15 minut, pod koniec dodać poszykowane listki selera oraz szczawiu. Do kubka od blendera wlać szklankę mleka oraz dodać 2 żółtka jaj - zmiksować, a następnie dodać do zupy.
Wersja II; z włoszczyzny i tłuszczu ugotować wywar. Szczaw zemleć i dodać do wazy, resztę ugotować na małej ilości wody, a następnie wywar odcedzić, podprawić mąką z mlekiem, zagotować. Dodać kostki przyprawowe do zup, ugotowany szczaw osolić. Przed podaniem zmieszać z surowymi żółtkami jajka, roztarte z masłem. Podawać do wyboru z ryżem na sypko, pulpetami mięsnymi, grzybami, lanym ciastem, pęczakiem, jajkami na twardo, jajkami faszerowanymi, ziemniakami. Zamiast mleka lub żółtek jak można pupę podprawiać śmietaną lub śmietanką. Zupę szczawiową można podawać też na wywarze z kości wołowych. Przepis kuchni polskiej z 1987 roku. Obecnie szczaw cieszy się małą popularnością i raczej nie można go kupić w marketach, ale zawsze można go wysiać do doniczki, donicy balkonowej lub w ogrodzie.
Naturalnym miejscem występowania szczawiu żółtego o olbrzymich liściach jest południowa Europa i południowo zachodnia Azja. Roślina kilkuletnia, zaliczana do bylin, wymaga stałego miejsca, źle znosi przenoszenie z miejsca na miejsce, a więc warto ustalić to miejsce przed wysiewem od południowej ściany domu po zachód słońca. Szczaw jest dość ekspansywny jako bylina, zwłaszcza na grządkach warzywnych, udaje się go utrzymać nawet w zaniedbanym ogrodzie, ale warunek jest jeden - musi mieć dużo wilgoci. Do spożycia na zupę szczawiową, obcina się opadające liście boczne, pozostawiając młode listki, wy bylina nadal mogła rosnąć, aż do późnej jesieni - stanu spoczynku. W upalne lato można roślinę lekko zacieniać, stawiając ją w półcieniu, a w czasie pory deszczowej lepiej jest roślinę wystawić na deszcz, by wypuściła młode liście. Udaje się dobrze na glebach próchnicznych lub w ziemi uniwersalnej do warzyw i kwiatów.
Rośliny po wysiewie co 0,5 cm można przerywać lub przesadzać, sieje się nie przykrywając zbytnio ziemią. Z reguły bylina kiełkuje po 5 lub 6 dniach. Można też roślinę rozmnażać przez podział starych korzeni, mniej więcej co 4 lata. Chronić roślinę przed szkodnikami, a zwłaszcza ślimakami i chrząszczami, oraz chwastami i dzikimi odmianami szczawiu łąkowego. Roślina dobrze znosi ściółkowanie trawami, lub też nawożenie obornikiem. Im bardziej bogata ziemia, tym szczaw ma większe liście. Po kilku latach jest wskazane zmienienie miejsca uprawy. Roślina o dużych liściach, niczym szpinak.
Zbiór liści na zupę szczawiową, gdy roślina wykształci więcej niż 5 - 8 liści, nie należy zbierać plonów w czasie kwitnienia rośliny. Należy roślinę lekko podskubywać, a ściąć całkowicie dopiero w zimie. Zastosowanie szczawiu żółtego; na świeżo jak szpinak lub jako dodatek do sałatek lub zup. Podobne zastosowanie ma szczaw zwyczajny, który nadaje się do zup oraz sałatek. Znosi doskonale towarzystwo krzewów owocowych lub brzegi grządek warzywnych. Ponoć to właśnie szczaw zwyczajny jest lepszy na zupę od szczawiu żółtego, który ma liście dość okazałe i mniej kwaśne.
Szczaw zwyczajny łąkowy jest mniejszy od gatunków ogrodowych, ale dzikie gatunki szczawiu mają podobne zastosowanie, jak szczaw uprawny w kuchni niemieckiej oraz polskiej i innych krajów świata, dla kogo medycznie jest polecany szczaw czytamy poniżej. Szczaw zwyczajny łąkowy posiada wzrost od 50 do 75 cm, jego wysiew jest od marca do maja, a potem w sierpniu. Szczaw zwyczajny łąkowy jest mało wybredny, można go uprawiać między warzywami, krzewami jagodowymi, o strukturze gleby pH 6. Na stałym miejscu bylina przebywa od 3 do 5 lat, liście szczawiu zwyczajnego można zbierać co trzy miesiące i właśnie ten gatunek Rumex acetosa ver. hortensis, uważa się za najlepszy gatunek szczawiu o drobnych listkach, na zupę szczawiową, obok sałatek ze szczawiu żółtego o nazwie Rumex patientia.
Wartość energetyczna szczawiu na 100 gram; 33 Kcal / 138 kJ, Białko 1 gram, Tłuszcze 1 gram, węglowodany ogółem 5 gram, wapń 16 mg, fosfor 17 mg, żelazo 6,7 mg, magnez 14 mg, ekwiwalent retinolu 487 mg, witamina C - 27 mg. Jeżeli diabetykowi nie szkodzi szpinak oraz kasza gryczana, herbata lub kawa, za pewne też nie zaszkodzi mu szczaw.
Korzeń szczawiu stosowany jest w zatruciach pokarmowych, biegunkach infekcyjnych, nadmiernej fermentacji, wzdęciach, także w niedokrwistości, utracie krwi. W medycynie ludowej sproszkowanego korzenia używa się jako zasypki na powierzchniowe rany i owrzodzenia. Szczaw był stosowany szeroko w lecznictwie od starożytności, przez średniowiecze, renesans i w XIX wieku. Opisany przez Hipokratesa, Lonicerus’a, Matthiolus’a i Bock’a. Zalecali szczaw przy zapaleniu dziąseł, przy bolesnym ząbkowaniu, wrzodach, zaburzeniach w wydzielaniu żółci i zaparciach. W medycynie ludowej szczaw był wykorzystywany jako środek przeciwko szkorbutowi, czerwonce, zastojom żółci, osłabieniu, anemii, blednicy młodych dziewcząt. Stosowano go również w leczeniu artretyzmu, chorób pasożytniczych, przewlekłych wyprysków (egzema), żółtaczki, astmy, obstrukcji (zaparcia). W homeopatii szczaw służy do leczenia grypy, astmy, chronicznego kataru nosa, zapalenia gardła, gruźlicy i zapalenia krtani oraz oskrzeli. Antrachinony wzbudzają perystaltykę jelit.
Liście zawierają kwas szczawiowy są jadalne i używane w kuchni do przyrządzania zup, sosów oraz sałatek. Z liści szczawiu robi się herbatkę, która pomaga przy dolegliwościach wątroby i nerek. Naparem płucze się również owrzodzoną jamę ustną, przemywa czyraki i trudno gojące zranienia.
Do końca XIX w. szczaw lancetowaty był lekiem farmakopealnym w USA. Wskazywano, że korzenie kobylaka wykazują działanie ściągające, przeciwbakteryjne, żółciopędne, przeciwbiegunkowe, pobudzające procesy trawienia i wydalania. Korzeń kobylaka stosowany jest w lecznictwie jako lek przeciwbiegunkowy, żółciopędny, w zaburzeniach trawienia. Zawarte w nim antrachinony działają przeczyszczająco na jelita, a obecne taniny powodują, że działanie jest łagodne. Stosuje się go też przy zaparciach. Uważany jest też za środek „czyszczący krew”. Zewnętrznie odwary z kobylaka stosowane są do okładów na trudno gojące się rany oraz w chorobach skórnych, jak trądzik, owrzodzenia, także w leczeniu przewlekłych schorzeń skóry, m.in. w łuszczycy oraz do irygacji przy upławach. Można go stosować przy niedokrwistości, bo posiada dużo łatwo przyswajalnych związków żelaza.
W medycynie chińskiej zaleca się go stosować w skurczach żołądka, czyrakach, grzybicy, a także jako środek regulujący wypróżnienia. Jest wykorzystywany jako lek homeopatyczny, służy do odtruwania organizmu, szczególnie wiosną.
Uważa się, że flawonoidy występujące w szczawiu niszczą komórki nowotworowe i przyczyniają się do wzmocnienia systemu odpornościowego w organizmie. Ostatnie badania przeprowadzone przez Northern Caribbean University, Jamajka ujawniły, że szczaw może zabić niektóre rodzaje komórek nowotworowych. Dr. Julia Penrod i Patrice Gordon z Uniwersytetu Caribbean oddziaływały wyciągami z czosnku i szczawiu na komórki nowotworowe, głównie raka płuc i wątroby. Zaobserwowały, że spadła gwałtownie ich witalność a następnie dramatycznie obumierały. Skuteczniejszy okazał się wyciąg ze szczawiu, szczególnie w raku wątroby.
Jamajka słynie z produkcji szczawiu, rocznie otrzymują około 841 ton ze swoich upraw. Jest stosowany głównie do produkcji napojów, które mają głęboką czerwona barwę ze względu na ilość flawonoidów zawartych w szczawiu.
Na świecie znana jest herbatka Essiak, w skład której wchodzi owczy szczaw, który niszczy komórki nowotworowe i leczy cukrzycę. Korzenie owczego szczawiu są znacznie silniejsze niż liście. Herbatka Essiak składa się: z owczego szczawiu (liście i korzenie), korzenia łopianu, kory wiązu i rabarbaru.
Postępy w medycynie i większe zrozumienie żywienia człowieka doprowadziły naukowców do uznania istnienia wielu substancji występujących w roślinach, znanych jako farmaceutyki, które mogą zwiększyć zdrowie ludzi, zapobiegają chorobom.
Farmaceutyki zapobiegają co najmniej czterem chorobom zagrażającym życiu: rakowi, cukrzycy, chorobom serca, nadciśnienia tętniczego. Badacze meksykańscy twierdzą, że szczaw zmniejsza poziom trójglicerydów, co poprawia kondycję serca.
Meksykańscy naukowcy z IMSS udowodnili, że szczaw wodny znacząco obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi, ochrania serce. Spożywany codziennie przez parę tygodni zmniejsza ryzyko chorób serca, zatykaniu się tętnic.
Szczaw został również uznany za jego właściwości moczopędne i jako pomoc w utracie wagi. Prof. nauk Abigail Aquikar Contreras zaleca codziennie picie 1 litra szczawiowej wody sporządzonej z 10 gram szczawiu, która pomoże usunąć nałóg palenia papierosów, stres i nadmiar kalorii.
Ze szczawiu bogatego w witaminę C, niacynę, wapń, ryboflawin, flawonoidy można przygotować herbatkę przypominającą w smaku żurawiny. Napoje są zazwyczaj przygotowywane przez gotowanie liści szczawiu. Możemy szczaw zagęścić i postawić na kilka godzin po zagotowaniu w tej samej wodzie, uzyskamy bardziej stężony sok, który można rozcieńczać według własnego uznania. Można pić na zimno i na ciepło, można herbatkę przyprawić, np. imbirem, goździkami, cynamonem, skórką pomarańczy, lub pić z innymi sokami. W wielu krajach, takich jak Sudan, Egipt, Jamajka, USA, Kanada pije się herbatki ze szczawiu. Szczaw jest popularny w wielu innych krajach, w tym w Nigerii, Rumunii, Rosji, Grecji, Belgi, na Węgrzech.
I tak szczaw rośnie nam przed nosem, ale jest dla nas najczęściej tajemnicą i czeka na swoje odkrycie. Najczęściej rośnie na dziko i jest pomijany przez wiele ludzi i traktowany jak chwast.
Szczaw, który widzisz w stanie dzikim jest taką samą rośliną jak odmiana ogrodowa, tylko może okazać się gorzki. Wiosną i latem można z niego sporządzić zupy, sosy, sałatki, omlet ze szczawiem, który nadaje mu smak cytrynowy. Nadaje się do wszystkich potraw rybnych. Jedząc szczaw usuwamy wiele problemów zdrowotnych.
Jak podaje Madaus i Roeske, doświadczalnie Gilbert i Lereboullet wykazali możliwość podniesienia zawartości żelaza w szczawiu nawet do 3% (w kontrolowanych uprawach) co było wykorzystane do sporządzania środków leczących niedokrwistość. Obecnie szczaw jest szeroko polecany w ziołolecznictwie zagranicznym. Opracowano szereg preparatów zalecanych w leczeniu chorób skóry, alergii i łuszczycy. Szeroko jest polecany w fitoterapii chorób autoimmunologicznych. Największe znaczenie ma Rumex crispus L.
Szczaw żółty - uprawa w donicy o średnicy 22 cm.
Naturalnym miejscem występowania szczawiu żółtego o olbrzymich liściach jest południowa Europa i południowo zachodnia Azja. Roślina kilkuletnia, zaliczana do bylin, wymaga stałego miejsca, źle znosi przenoszenie z miejsca na miejsce, a więc warto ustalić to miejsce przed wysiewem od południowej ściany domu po zachód słońca. Szczaw jest dość ekspansywny jako bylina, zwłaszcza na grządkach warzywnych, udaje się go utrzymać nawet w zaniedbanym ogrodzie, ale warunek jest jeden - musi mieć dużo wilgoci. Do spożycia na zupę szczawiową, obcina się opadające liście boczne, pozostawiając młode listki, wy bylina nadal mogła rosnąć, aż do późnej jesieni - stanu spoczynku. W upalne lato można roślinę lekko zacieniać, stawiając ją w półcieniu, a w czasie pory deszczowej lepiej jest roślinę wystawić na deszcz, by wypuściła młode liście. Udaje się dobrze na glebach próchnicznych lub w ziemi uniwersalnej do warzyw i kwiatów.
Charakterystyka szczawiu żółtego - ogrodowego.
- Roślina o wzroście od 50 do 100 cm
- Wysiew główny gruntowy w sierpniu, nadaje się też do wyziewu w donicach balkonowych.
- Odstęp między roślinami 50 cm
- Odstęp między rzędami 50 cm
- Obrywanie listków jest już możliwe po 4 tygodniach od wysiewu.
- Uprawa szczawiu jest kilkuletnia.
- Grupa roślin - rdestowate.
Rośliny po wysiewie co 0,5 cm można przerywać lub przesadzać, sieje się nie przykrywając zbytnio ziemią. Z reguły bylina kiełkuje po 5 lub 6 dniach. Można też roślinę rozmnażać przez podział starych korzeni, mniej więcej co 4 lata. Chronić roślinę przed szkodnikami, a zwłaszcza ślimakami i chrząszczami, oraz chwastami i dzikimi odmianami szczawiu łąkowego. Roślina dobrze znosi ściółkowanie trawami, lub też nawożenie obornikiem. Im bardziej bogata ziemia, tym szczaw ma większe liście. Po kilku latach jest wskazane zmienienie miejsca uprawy. Roślina o dużych liściach, niczym szpinak.
Zbiór liści na zupę szczawiową, gdy roślina wykształci więcej niż 5 - 8 liści, nie należy zbierać plonów w czasie kwitnienia rośliny. Należy roślinę lekko podskubywać, a ściąć całkowicie dopiero w zimie. Zastosowanie szczawiu żółtego; na świeżo jak szpinak lub jako dodatek do sałatek lub zup. Podobne zastosowanie ma szczaw zwyczajny, który nadaje się do zup oraz sałatek. Znosi doskonale towarzystwo krzewów owocowych lub brzegi grządek warzywnych. Ponoć to właśnie szczaw zwyczajny jest lepszy na zupę od szczawiu żółtego, który ma liście dość okazałe i mniej kwaśne.
Różne gatunki szczawiu w medycynie naturalnej.
Szczaw zwyczajny łąkowy jest mniejszy od gatunków ogrodowych, ale dzikie gatunki szczawiu mają podobne zastosowanie, jak szczaw uprawny w kuchni niemieckiej oraz polskiej i innych krajów świata, dla kogo medycznie jest polecany szczaw czytamy poniżej. Szczaw zwyczajny łąkowy posiada wzrost od 50 do 75 cm, jego wysiew jest od marca do maja, a potem w sierpniu. Szczaw zwyczajny łąkowy jest mało wybredny, można go uprawiać między warzywami, krzewami jagodowymi, o strukturze gleby pH 6. Na stałym miejscu bylina przebywa od 3 do 5 lat, liście szczawiu zwyczajnego można zbierać co trzy miesiące i właśnie ten gatunek Rumex acetosa ver. hortensis, uważa się za najlepszy gatunek szczawiu o drobnych listkach, na zupę szczawiową, obok sałatek ze szczawiu żółtego o nazwie Rumex patientia.
Wartość energetyczna szczawiu na 100 gram; 33 Kcal / 138 kJ, Białko 1 gram, Tłuszcze 1 gram, węglowodany ogółem 5 gram, wapń 16 mg, fosfor 17 mg, żelazo 6,7 mg, magnez 14 mg, ekwiwalent retinolu 487 mg, witamina C - 27 mg. Jeżeli diabetykowi nie szkodzi szpinak oraz kasza gryczana, herbata lub kawa, za pewne też nie zaszkodzi mu szczaw.
Korzeń szczawiu stosowany jest w zatruciach pokarmowych, biegunkach infekcyjnych, nadmiernej fermentacji, wzdęciach, także w niedokrwistości, utracie krwi. W medycynie ludowej sproszkowanego korzenia używa się jako zasypki na powierzchniowe rany i owrzodzenia. Szczaw był stosowany szeroko w lecznictwie od starożytności, przez średniowiecze, renesans i w XIX wieku. Opisany przez Hipokratesa, Lonicerus’a, Matthiolus’a i Bock’a. Zalecali szczaw przy zapaleniu dziąseł, przy bolesnym ząbkowaniu, wrzodach, zaburzeniach w wydzielaniu żółci i zaparciach. W medycynie ludowej szczaw był wykorzystywany jako środek przeciwko szkorbutowi, czerwonce, zastojom żółci, osłabieniu, anemii, blednicy młodych dziewcząt. Stosowano go również w leczeniu artretyzmu, chorób pasożytniczych, przewlekłych wyprysków (egzema), żółtaczki, astmy, obstrukcji (zaparcia). W homeopatii szczaw służy do leczenia grypy, astmy, chronicznego kataru nosa, zapalenia gardła, gruźlicy i zapalenia krtani oraz oskrzeli. Antrachinony wzbudzają perystaltykę jelit.
Liście zawierają kwas szczawiowy są jadalne i używane w kuchni do przyrządzania zup, sosów oraz sałatek. Z liści szczawiu robi się herbatkę, która pomaga przy dolegliwościach wątroby i nerek. Naparem płucze się również owrzodzoną jamę ustną, przemywa czyraki i trudno gojące zranienia.
Do końca XIX w. szczaw lancetowaty był lekiem farmakopealnym w USA. Wskazywano, że korzenie kobylaka wykazują działanie ściągające, przeciwbakteryjne, żółciopędne, przeciwbiegunkowe, pobudzające procesy trawienia i wydalania. Korzeń kobylaka stosowany jest w lecznictwie jako lek przeciwbiegunkowy, żółciopędny, w zaburzeniach trawienia. Zawarte w nim antrachinony działają przeczyszczająco na jelita, a obecne taniny powodują, że działanie jest łagodne. Stosuje się go też przy zaparciach. Uważany jest też za środek „czyszczący krew”. Zewnętrznie odwary z kobylaka stosowane są do okładów na trudno gojące się rany oraz w chorobach skórnych, jak trądzik, owrzodzenia, także w leczeniu przewlekłych schorzeń skóry, m.in. w łuszczycy oraz do irygacji przy upławach. Można go stosować przy niedokrwistości, bo posiada dużo łatwo przyswajalnych związków żelaza.
W medycynie chińskiej zaleca się go stosować w skurczach żołądka, czyrakach, grzybicy, a także jako środek regulujący wypróżnienia. Jest wykorzystywany jako lek homeopatyczny, służy do odtruwania organizmu, szczególnie wiosną.
Uważa się, że flawonoidy występujące w szczawiu niszczą komórki nowotworowe i przyczyniają się do wzmocnienia systemu odpornościowego w organizmie. Ostatnie badania przeprowadzone przez Northern Caribbean University, Jamajka ujawniły, że szczaw może zabić niektóre rodzaje komórek nowotworowych. Dr. Julia Penrod i Patrice Gordon z Uniwersytetu Caribbean oddziaływały wyciągami z czosnku i szczawiu na komórki nowotworowe, głównie raka płuc i wątroby. Zaobserwowały, że spadła gwałtownie ich witalność a następnie dramatycznie obumierały. Skuteczniejszy okazał się wyciąg ze szczawiu, szczególnie w raku wątroby.
Jamajka słynie z produkcji szczawiu, rocznie otrzymują około 841 ton ze swoich upraw. Jest stosowany głównie do produkcji napojów, które mają głęboką czerwona barwę ze względu na ilość flawonoidów zawartych w szczawiu.
Na świecie znana jest herbatka Essiak, w skład której wchodzi owczy szczaw, który niszczy komórki nowotworowe i leczy cukrzycę. Korzenie owczego szczawiu są znacznie silniejsze niż liście. Herbatka Essiak składa się: z owczego szczawiu (liście i korzenie), korzenia łopianu, kory wiązu i rabarbaru.
Postępy w medycynie i większe zrozumienie żywienia człowieka doprowadziły naukowców do uznania istnienia wielu substancji występujących w roślinach, znanych jako farmaceutyki, które mogą zwiększyć zdrowie ludzi, zapobiegają chorobom.
Farmaceutyki zapobiegają co najmniej czterem chorobom zagrażającym życiu: rakowi, cukrzycy, chorobom serca, nadciśnienia tętniczego. Badacze meksykańscy twierdzą, że szczaw zmniejsza poziom trójglicerydów, co poprawia kondycję serca.
Meksykańscy naukowcy z IMSS udowodnili, że szczaw wodny znacząco obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi, ochrania serce. Spożywany codziennie przez parę tygodni zmniejsza ryzyko chorób serca, zatykaniu się tętnic.
Szczaw został również uznany za jego właściwości moczopędne i jako pomoc w utracie wagi. Prof. nauk Abigail Aquikar Contreras zaleca codziennie picie 1 litra szczawiowej wody sporządzonej z 10 gram szczawiu, która pomoże usunąć nałóg palenia papierosów, stres i nadmiar kalorii.
Ze szczawiu bogatego w witaminę C, niacynę, wapń, ryboflawin, flawonoidy można przygotować herbatkę przypominającą w smaku żurawiny. Napoje są zazwyczaj przygotowywane przez gotowanie liści szczawiu. Możemy szczaw zagęścić i postawić na kilka godzin po zagotowaniu w tej samej wodzie, uzyskamy bardziej stężony sok, który można rozcieńczać według własnego uznania. Można pić na zimno i na ciepło, można herbatkę przyprawić, np. imbirem, goździkami, cynamonem, skórką pomarańczy, lub pić z innymi sokami. W wielu krajach, takich jak Sudan, Egipt, Jamajka, USA, Kanada pije się herbatki ze szczawiu. Szczaw jest popularny w wielu innych krajach, w tym w Nigerii, Rumunii, Rosji, Grecji, Belgi, na Węgrzech.
I tak szczaw rośnie nam przed nosem, ale jest dla nas najczęściej tajemnicą i czeka na swoje odkrycie. Najczęściej rośnie na dziko i jest pomijany przez wiele ludzi i traktowany jak chwast.
Szczaw, który widzisz w stanie dzikim jest taką samą rośliną jak odmiana ogrodowa, tylko może okazać się gorzki. Wiosną i latem można z niego sporządzić zupy, sosy, sałatki, omlet ze szczawiem, który nadaje mu smak cytrynowy. Nadaje się do wszystkich potraw rybnych. Jedząc szczaw usuwamy wiele problemów zdrowotnych.
Jak podaje Madaus i Roeske, doświadczalnie Gilbert i Lereboullet wykazali możliwość podniesienia zawartości żelaza w szczawiu nawet do 3% (w kontrolowanych uprawach) co było wykorzystane do sporządzania środków leczących niedokrwistość. Obecnie szczaw jest szeroko polecany w ziołolecznictwie zagranicznym. Opracowano szereg preparatów zalecanych w leczeniu chorób skóry, alergii i łuszczycy. Szeroko jest polecany w fitoterapii chorób autoimmunologicznych. Największe znaczenie ma Rumex crispus L.
Szczaw Lioński - Nasiona do wysiewu.
Wysiew nasion wczesną wiosną lub w sierpniu na wykorzystanie w roku następnym. Rozstaw między roślinami 30 - 35 cm, lub w zagonach 20 cm. W sierpniu i wrześniu roślina ma wysokie zapotrzebowanie na azot. Rośnie na każdej glebie, z wyjątkiem piaszczystych. Dobrze znosi cień. Zbiory liści szczawiu od czerwca do września. Średnia cena sadzonki z doniczką produkcyjną 3,50 złotego i wymaga przesadzenia do większej doniczki. Szczaw Lioński niezwykle plenna odmiana, do uprawy amatorskiej znosząca duże mrozy w zimie, może cieszyć tak kulinarnie, jako warzywo liściaste, oraz jako ozdoba kwiatowa, o niezwykłych kwiatach.
Fot. Szczaw żółty ogrodowy zajmuje w moim domu 1/2 biurka. Pora na zupę szczawiową z obwisłych liści szczawiu, bo w doniczce jest za dużo łodyg i roślina żółknie, po za aspektami że podgryzają szczaw motyle na balkonie w postaci zielonych gąsienic. Jak się okazuje szczawiu trudno upilnować nawet na czwartym piętrze balkonu. Szczaw 30 lipca 2018 roku jest dość bujny, pierwsze obrywanie było w czerwcu. To znaczy, że z doniczki można pozyskać raz w miesiącu szczaw na zupę, obrywając liście obwisłe, a zostawiając liście sercowe, na następny miesiąc.
Fot. Przewodnik po motylach - który motyl nawiedza moje doniczki z szczawiem, sałatą oraz jarmużem...? Choroba motylicza, zwykle dotyczy choroby wątroby i układu pokarmowego.
Komentarze
Prześlij komentarz